Mój syn

Różnie się człowiekowi w życiu układa. Czasem złapie skrawek nieba, czasem otrze się o piekło. Kiedy jest źle, kiedy prawie dałby za wygraną i zostawił wszystko to nagle dzieje się coś takiego, że wszystkie koszmary znikają jak ręką odjął. To mój syn... mój kochany raptem ośmiolatek. Siedzę zatopiony w swoich myślach, których tak staram się unikać i czasem ani praca, ani próba rozrywki, ani silna wola nie jest w stanie ich odpędzić. I przychodzi do mnie na swoich krótkich nóżkach... człowiek. Patrzy swoimi oczami prosto w moje... bez mrugnięcia okiem... i jednym promieniem lasera rozbija moją skorupę. Swoim uśmiechem dezintegruje wszystkie ciemne chmury w mojej głowie. Na jego widok wszystkie moje złowrogie demony uciekają w najdalsze zakamarki umysłu.

Jest niesamowity... mój syn. Nikt go tego nie uczył, a potrafi przyjść i powiedzieć dokładnie to, czego człowiek potrzebuje podświadomie w danej chwili najbardziej. Przecież mógłby grać w swoje gry na komputerze, a on przychodzi i mówi "wiesz tato... bardzo cię kocham". Mógłby oglądać głupie bajki w TV, a on siada, przytula się i mówi "zawsze będę z tobą i nigdy o tobie nie zapomnę". To właśnie mój syn... ktoś wbudował w niego jakąś szczególną umiejętność współodczuwania emocji z drugim człowiekiem. Mam ogromny przywilej bycia jego ojcem. Siedzi sobie i patrzy na dobranockę... buźka spokojna, niebieskie oczka, usteczka wykrojone w delikatny uśmieszek. Takie dziecko, a jednocześnie mały mężczyźnik.

Nie mogę w to ciągle uwierzyć jak oglądam swoje zdjęcia z dzieciństwa... on i dawny ja jesteśmy jak dwie krople wody. Widzę jak się bawi, co go trapi, co interesuje... tyle podobieństw do mnie... to niesamowite. To czysta przyjemność obserwować go jak się rozwija i zmienia... jak dojrzewa i dochodzi do wielu spraw zupełnie sam tylko przez własne przemyślenia. Czuję się jak taki asystent, który jedynie potwierdzi lub lekko skoruguje jego drogę życiową. Nie muszę go pchać na tym rowerku życiowym, ani popychać jego pedałków, ale biegnę z boku i tylko uważam, żeby się nie przewrócił. Aż człowiekowi lepiej się robi na duszy, kiedy pomyśli, że kiedyś sam będzie już jednie prochem gdzieś głęboko pod ziemią, a on dalej będzie żył... to takie przedłużenie samego mnie... już nie tak strasznie umierać.

Mój syn... kochany... unikalny... człowieczek.